“Oma, neem je je hart ook mee als jullie gaan verhuizen?", vroeg onze kleindochter Norah. Wat een grappige vraag. Ze doelde op het snoei-hart. In eerste instantie dacht ik natuurlijk aan mijn eigen hart. Stel dat ik dat achter laat en niet mee neem naar onze nieuwe woonplek, hoe zou ik me dan moeten redden? Dus neem ik het mee, maar hóe? Heel kort door de bocht zijn er twee opties: neem ik het mee op basis van vertrouwen of op basis van angst. Zijn dat ten diepste niet de twee fundamenten waarop we ons levenshuis bouwen?
Tijdens een verhuizing word ik daar sterker bij bepaald. Maar ook als je de basisschool verlaat, Norah. Naast gevoelens van 'zin in' is er ook een gevoel van ‘beetje bang’. Heb jij dat ook, dat enge gevoel als er wat nieuws op je afkomt? Met angst en twijfel is niks mis, deze gevoelens zijn er om ons te beschermen als er onraad dreigt, zodat we ons kunnen weren. Als angst in een veilige situatie de boventoon voert, is het op een ándere manier oppassen geblazen. Dan is het de kunst om ons er niet door te laten leiden. Een verhuizing en een schoolverlating zijn oefeningen om ook in figuurlijke zin te verhuizen. Te verhuizen van angstgedachten naar gedachten van vertrouwen. Zodat ik mijn hart kan openen voor het nieuwe en ontspannen het onbekende instap.
Maar nu heb je nog geen antwoord op je vraag. Binnenkort is het zover, de verhuizing staat voor de deur. Of ik het snoei-hart meeneem? Jazeker, in mijn hart;)