Bij een grote brandwond of een wond waarbij de kans op spontane genezing klein is, kan er overgegaan worden op huidtransplantatie: een gezond stukje huid wordt weg geschaafd en op de open wond gehecht. Dán wordt het spannend: zal het transplantaat afstoten óf zal het ‘pakken’? Wat ik meerdere keren gezien heb is dat een groot gedeelte van het transplantaat loslaat en dat er een klein stukje zich heeft gehecht, soms maar een stukje van één vierkante centimeter... Tot grote schrik van de cliënt! Dan kon ik uit ervaring geruststellen: ‘Het líjkt hopeloos, maar dat kleine stukje positief gehechte huid heeft de eigenschap om zelf verder uit te groeien, het zal langzaam verder kruipen en de wond gaan bedekken.’ Bemoedigend is dat.
Wat heeft dit nu met de vorige blog te maken? Daarin eindigde ik met de vraag of er hoop is voor hen die leven vanuit een onveilige hechting. Want het hechtingsproces van vroeger kunnen we niet over doen. Wél kan geleerd worden om opnieuw te hechten. Ik besef dat ik in een blog onmogelijk recht kan doen aan de processen die er aan vooraf gaan. Ook onderschat ik de pijn niet die er kan zijn om dat wat er niet was. Waar het me om gaat is dat we het vermogen hebben om nieuwe verbindingen aan te gaan. Veerkracht! Een verbinding waarin diepere gevoelens en gedachten gedeeld worden, op basis van vertrouwen. Een verbinding waarin geven en nemen in evenwicht is en liefde en kwetsbaarheid de kwaliteit bepalen. Soms leren we dat in het leven zélf: we zien hoe anderen zich emotioneel verbinden en kijken de kunst af. Wanneer er hulp gezocht wordt, kan tijdens een therapeutische relatie een veilige verbinding ervaren worden, waarin de pijn verwerkt wordt en het tot acceptatie en ontspanning komt. Hoe mooi om van daaruit nieuwe inhoud aan relaties te geven. Het zal zijn als die huidtransplantatie: er hoeft maar een klein stukje te hechten en tot verbazing komt het tot: oei, ik groei.