M’n vriendin schrok toen ik tegen haar zei: “Je wordt nooit meer de oude.” Door een burn-out belandde ze in een therapeutisch groeiproces. Niet raar dat ze schrok, want deze zin roept een negatieve associatie op in de context van een lichamelijke ziekte. Als een arts dit zegt betekent dat een keerpunt in je leven: het zal nooit meer worden als voorheen. Schokkend, als je te weten komt dat je lichaam zich niet meer zal herstellen. Dat brengt rouw om het verlies van gezondheid. Maar na een periode van psychisch leed en donkere dalen, komt deze opmerking in een ander licht te staan. Een periode waarin gesprekken zijn gericht op herstel tussen gevoel, gedachten en gedrag. Daardoor leerde ze met vallen en opstaan negatieve patronen te doorbreken en te veranderen. Ze appte: “Heel erg bedankt voor je opmerking dat ik in zekere zin niet meer de oude word, en dan (verrassend genoeg!) in positieve zin. Een eyeopener.” Wat heerlijk dat zij er sterker uit kwam en dat er een keerpunt kwam in haar leven.
Tijdens een stadswandeling in Maastricht werden mijn gedachten bij het thema ‘keerpunt’ bepaald. Een Romeinse steen – zie foto hierboven- was in de oude stadsmuur blootgelegd tijdens de stadsvernieuwing. De tekst die erop staat betekent: ‘Ik ben niet zoals ik was.’
Het besef niet meer de oude te worden, hóe dan ook, is confronterend en eng. Het brengt bij de vraag: 'Wie was ik? Wie ben ik?' Marina San Giorgi (1944-1993) schreef gedichten tijdens haar ongeneeslijk ziekteproces. Ze markeerde haar keerpunt zo:
nu bij de eerste lentegeuren
van dit nieuwe jaar
dat mij nog gegeven is
besef ik voor het eerst
dat ik meer van herfstgeur houd
dat de herfstgeur mij wel zo lief is
de zwangere lucht van het volbrachte
ik ben hierin
ik ben hierin veranderd als
een blad dat
zich heeft gedraaid
omdat de wind het vroeg
Uit: Een glimlach kwam voorbij.