Ons kleindochtertje logeerde bij ons – 5 jaar was ze - en ze had haar step meegenomen. Ze zag in onze schuur een oude step staan en vroeg: “Oma, zullen we sámen gaan steppen in het park?” Ik bedacht me niet: hoe geinig om dit samen te doen! De gladde asfaltpaden in het park lonkten en weldra sjeesden we er lustig op los. Parkpassanten glimlachten, dat maakte haar opmerkzaam. En ja hoor, daar kwam de vraag: “Oma, vindt u dit niet een beetje raar?" "Waarom?" zei ik, "het is een heerlijk vrij gevoel zo samen met jou!” Wat maakte nu dat ik zo’n vrij gevoel had? Dat ik me niet liet vangen door de gedachte wat ‘men’ of ‘ikzelf’ er van zou vinden. Onbevangen liet ik me gaan en we hadden een heerlijk moment dat smaakte naar meer.
Zoals een vlinder onbevangen zijn vleugels uit moet slaan, (zie vorige blog) zo mogen wij onbevangen in het leven staan. Onbevangenheid past bij het kind en het valt niet mee om deze eigenschap vast te houden. Zodra een kind de grote mensenwereld met (on)geschreven regels ontdekt, begint zijn zoektocht: “Oma, vindt u dat niet een beetje raar?" Voor we 't weten verliezen we onderweg onbevangenheid, ontvankelijkheid, vertrouwen en verwondering en worden we opgezadeld met wantrouwen, futiliteiten, oordelen en aannames. Is het niet veelzeggend dat Jezus ons oproept om te worden als een kind? Volwassenheid gaat blijkbaar hand in hand met kind-zijn. Wie het kind in zich verloren heeft, kan als volwassene zijn kind weer zoeken en bij de hand nemen. Hierin gaat ieder zijn eigen weg in zijn unieke proces, want wie heeft in het leven geen balast opgelopen?
Uit het boek 'Gilead’ van Marilyn Robinson is me deze zin bijgebleven: ‘Worden als een kind is je ontdoen van alles wat je opgelopen hebt aan zelfvoldaanheid, uiterlijk vertoon en banaliteiten’. Met deze zin zijn we terug bij het 'vrij schudden' uit de vorige blog. Het is meer dan alleen maar steppen;)