‘Talk, tears, time' zou je de zalf voor een emotionele wond kunnen noemen. Woorden, tranen en tijd hebben een helende werking in het genezingsproces. In een eerdere blog ‘Verband’ beloofde ik terug te komen op de stelling dat tijd niet alle wonden heelt. Althans, niet altijd, niet helemaal, niet helemaal goed.
Het hangt er van af òf en hoè je in de tijd met de wond voor de dag kan komen, zodat de wond wordt blootgesteld aan 'zonlicht': liefde, erkenning en troost.
Al is een emotionele wond onzichtbaar, al kun je net doen of het er niet is, deze wond zit niet stil. Onderhuids geeft het zijn seintjes om aandacht te krijgen. Deze seintjes doortrekken op een mysterieuze wijze ons hele wezen. Ziel, geest en lichaam zijn op een wonderlijke manier met elkaar verweven, waardoor ze als het ware alle drie een tik van de wond meekrijgen. Niet altijd wordt die tik opgemerkt in het leven, omdat er een manier van leven is gevonden om met de onzichtbare wond om te gaan. Dat is veerkrachtig, maar heeft ook een schaduwzijde: het staat een gezonde ontwikkeling van de totale mens in de weg. Een woord wat ik nog ken uit Twente is hier op zijn plaats: een mens ‘tiert’ niet. Hij wordt belemmerd in zijn groei, hij gedijt niet.
Al gaat de vergelijking niet helemaal op, in dit verband denk ik aan een lichamelijke wond onder het gips. Het is voor de wond niet goed om afgesloten te zijn en het is lastig om erbij te komen. Ik herinner me de tijd dat ik wonden verzorgde: bij een breuk én een open wond wordt er een luikje in het gips gemaakt dat opgelicht kan worden. Tijdens de verzorging neem ik de gelegenheid om de cliënt zijn verhaal te laten doen, zo hoor ik hoe de wond is ontstaan. Talk. Soms niet één keer maar meerdere keren om de trauma eigen te maken. Als het verband vast zit of er moet weefsel worden weggehaald, dan schieten de tranen in de ogen. Tears.
Bij een emotionele wond kan er figuurlijk ook een luikje in het ‘gips’ open gaan. Soms noodgedwongen omdat bijvoorbeeld lichamelijke signalen, een burn-out of depressie, de wond te hulp komt. Het is zó helend als er woorden aan wonden worden gegeven, waarbij tranen mogen vloeien. Deze 'talk, tears, time' zalf werkt als antibiotica, de wond krijgt geen kans om door te etteren en het leven te verzieken. Gehoord en gezien worden, erkenning krijgen: wie verlangt er níet naar?