Om maar met de deur in huis te vallen: het is genoeg geweest. Met veel plezier schreef ik blogs, het hielp me om bepaalde onderwerpen uit de praktijk op een speelse manier eigen te maken . Tegelijk waren ze ook dienstbaar aan de Veerkrachtprocessen. Jullie respons gaf een extra duwtje plezier. Dank daarvoor! Nu brei ik er een einde aan. Alleen de blogs sluit ik af, welteverstaan. Praktijk Veerkracht blijft open.
Openen en sluiten, heropenen en afsluiten zijn items in Veerkracht. Nu zoem ik in op het ‘op slot doen en op slot gaan’ van ons hárt. Het eerste doen we bewust, het tweede gebeurt vaak automatisch. Onveilige hechting bij onze start, een trauma, een pijnlijk verlies, kunnen bijvoorbeeld redenen zijn dat ons hart op slot gaat. Logisch, want ons hart is het meest kostbare, dus beschermen we het! Beschermen het tegen gevoelens als pijn en afwijzing. Ondertussen groeit de overtuiging dat het beter is een gesloten hart dan een breekbaar hart te hebben. Het prijskaartje hiervan is echter dat de verbinding met jezelf en de ander aan kwaliteit inboet. Juist échte, pure ontmoetingen brengen ons leven bij: ‘dit dóet ertoe!’
Voortdurend op slot gaan of zijn, is een energie-slurper. Want het hart blijft verlangen naar opengaan, omdat dáár authenticiteit begint te kloppen. Deze discrepantie kan gaan wringen. Het wordt een last om met een gesloten hart te leven. Het kan angst geven om de sleutel niet meer te kunnen vinden. Gelukkig is dat niet hopeloos. De mens heeft veerkracht om ernaar te zoeken, om daarbij hulp te vragen. Wat een vreugde geeft het als het hart beetje bij beetje opengaat, als nieuwe ontmoetingen en verbindingen energie geven!
Betekent dat dan dat het hart altijd openstaat? Dat iedereen erin kan en eruit? Dat we voor iedereen een open boek moeten zijn? Nee, het vermogen om ons hart te openen en te sluiten, het slot, wordt functioneel. Het hart zit niet meer automatisch op slot en staat ook niet altijd open. De eigenaar wéét wanneer hij zijn hart kan openen en sluiten en weet waar de sleutel ligt.
Deze foto uit de Nicolaikirche in Berlijn inspireerde mij voor deze laatste blog. Een slot dat zijn functie verloor, los van een deur. Weliswaar mooi om naar te kijken, maar het mist zijn doel. De klok zonder wijzers lijkt het disfunctionele te bevestigen;) De link die ik legde met het levende hart, raakte me.
De blogs gaan op slot. Harten blijven opengaan. En zo is dit een slot met een open einde! Een ieder een genoegeluk en openhartig nieuwjaar!