'Word je zelf. Kom op voor jezelf. Sta in je kracht. Wees jezelf, er zijn al genoeg anderen…' Aardig gezegd, maar wanneer ben ik mezelf? Wanneer leef ik vanuit mijn kracht?
Niks mis mee om zelfkennis te ontwikkelen en inzicht te hebben in je denken, voelen en handelen. Waarom doe ik zoals ik doe? Hoe heeft mijn gevoel van eigenwaarde invloed op mijn gedrag? In het leven gaat deze ontwikkeling min of meer vanzelf. Het leven zelf is een ontdekkingstocht die je eigenheid vorm geeft. Wanneer het niet vanzelf gaat, wanneer er obstakels zijn waar je over blijft struikelen, dan kan er iemand met je meelopen in jouw ontdekkingstocht. In ‘Veerkracht’ zijn er op deze manier heel wat mooie ‘selfies’ de deur uit gegaan.
Het ontdekken van jezelf is alleen geen einddoel, maar een begin, een opstapje. 'Jezelf-zijn' is niet genoeg, het is te mager. Het wordt steviger als je ‘anderen’ in je op kunt nemen, als je kunt leren van een ander. Het wordt rijker als je jezelf kunt geven: je liefde, je belangstelling en betrokkenheid. Zoveel mensen er zijn, zoveel manieren zijn er om liefde en belangstelling te geven. Vanuit ieders eigenheid. Het is een kunst om anders te durven zijn dan de ander. Jij bent anders en je mag de ánder mooi anders laten zijn. Vandaaruit kun je je juist verbinden met elkaar. Jouw uniciteit ontpopt zich dus in relationele verbondenheid. Mildheid, meeleven en medelijden zijn een middel om de verbondenheid te laten groeien.
Het is als een glas-in-loodraam. Als je het mozaïek van dichtbij bekijkt zie je hoe mooi elk stukje glas is. Op afstand zie je dat al die stukjes samen een beeld vormen. Stel dat er uit dit mozaïek een stukje glas ontbreekt, het totale beeld is gelijk ontkracht. Stel dat er één stukje mozaïek apart wordt ingelijst, het stukje zou moeilijk te definiëren zijn.
We hebben anderen nodig om te worden wie we willen zijn.